Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

woensdag 25 december 2013

Marokko 13 - Kerststal kopen?

We reden door de bergen van Marokko. Er was ons een fotostop beloofd, ergens boven, na de haarspeldbochten, waar we een prachtig uitzicht zouden hebben over het stuwmeer beneden. Op de zanderige plek waar wat ruimte was gemaakt om de bus te laten stoppen, stond uiteraard koopwaar. Op het moment dat de eerste passagiers uitstapten, verscheen hollend de verkoper uit een huisje, een stuk van de weg vandaan. Hij beheerste zijn talen!
'Mooie kerststal, mooie kerststal kopen,' bleef hij herhalen.
En ik moet zeggen, ik vond deze huisvlijt werkelijk schitterend. Waarschijnlijk verkocht hij ze in de zomer als 'echte berbertenten'.
Josef en Maria had hij er ook bij. Er lagen wat piepschuim poppetjes, met een doekje omwikkeld en wat ogen erop getekend.
Of hij ook een kindje Jezus had, vroeg ik.
Nee, kindjes Jezus, daar deden de berbers niet aan, die moest ik zelf maar knutselen. En hoe slim waren ze gemaakt, had ik dat wel gezien?
Hij trok de 'middenpaal' uit de tent en het geheel klapte neer, zodat het net als een echte berbertent verhuisbaar was en mee in de koffer naar Nederland zou kunnen.
Dus u begrijpt het al, deze dagen staat er bij mij een prachtige 'berberkerststal' waarin helaas het kindje Jezus ontbreekt. Maar de kerstvreugde is er niet minder om.

maandag 23 december 2013

Marokko 12 - Dat apenland?

'Wat ga je in hemelsnaam doen in zo'n apenland?' vroeg een vriendin geringschattend toen ik haar vertelde naar Marokko te gaan. Nou zei ze dat ook al toen ik naar Turkije ging en naar Jordanië, dus het is iets universeels, zal ik maar denken. Iets wat zich op onvoorstelbare wijze in haar brein heeft genesteld.
In die twee andere landen heb ik namelijk geen aap gezien, maar hier dus wel. Ze zijn zo leuk en zo schattig en zo aaibaar. Maar dat mag niet van de gids: aaien. Ze kunnen bijten en enge ziektes bij zich dragen, volgens hem. Maar als je even niet oppast hangen ze zo in je. En dat levert weer leuke plaatjes op.
Dus na afloop van mijn reis zeg ik vol overtuiging: ja, het is een apenland, maar een prachtig apenland. Ik ga zeker een keer terug om het zuiden en de woestijn te bekijken!

Een droomwereld

Ooit begon ik met schrijven als hobby. Langzaamaan werd het mijn werk en was ik er meer dan fulltime mee bezig, zelfs in de weekenden. En eerlijk gezegd begint het ook erg als werk te voelen. Deadlines hijgen in mijn nek.
Maar het liefst wil ik creatief zijn, nieuwe dingen ontdekken, nieuwe wegen bewandelen. Dus tegenwoordig deel ik mijn tijd strikt in. Er is een tijd om te schrijven en er is een tijd om te kliederen. Allerlei materialen en technieken worden door me onderzocht.
Al lang wilde ik iets uitproberen met encaustic. Dat ziet er zo super uit en volgens de filmpjes op internet is het zo simpel!
Dus ik schafte me maar eens een duur beginnerssetje aan, als een soort kerstpakket voor schrijvers. En ik ging aan de slag.
En creëerde een nieuwe droomwereld.
Ik vrees dat het een nieuwe verslaving gaat worden, maar zolang het niet op werk gaat lijken is het oké.

woensdag 18 december 2013

Marokko 11 - Waar hebben we het eigenlijk over?

Als je in Marokko van A naar B wilt kun je verschillende mogelijkheden overwegen:

1. De bus:
De gemiddelde bus heeft meer deuken dan je voor mogelijk zou houden, veelal vergezeld van een voorruit met spinragachtige allure. Het lukt de chauffeur maar nauwelijks om tussen alle scheuren door te loeren. Volgens onze gids zijn bussen veelal het doelwit van boze hooligans, die hun club zagen verliezen. Ze moeten wel elk halfjaar worden gekeurd, maar het slimste is om de voorruit de dag voor de keuring te laten vervangen, dan loop je niet het risico dat hij nog een keer wordt vernacheld voor de keuring.
Binnen in de bus ziet het er doorgaans niet prettig uit, er worden mensen bij gepropt tot de deuren echt niet meer dicht kunnen.

2. Een koets:
Bij het nemen van een koets met paardje is het zaak eerst even te controleren of het beestje niet graatmager is en hoe zijn baas met hem omgaat. Is dat allemaal oké dan is dat een leuke manier van vervoer. De prijs is afhankelijk van je onderhandelvaardigheden hoog of laag.

3. De taxi:
Elke stad heeft een eigen kleur taxi's. Blauw, geel, groen, oranje, het maakt niet uit of ze roestig en gedeukt zijn, als ze maar de juiste kleur hebben. Op de foto zie je de taxi's van Rabat, deze drie zien er tiptop uit. De voorste is een Grande Taxi. Makkelijk te herkennen: die is groot, veelal zijn het Mercedessen of vergelijkbare auto's. Een Grande Taxi rijdt vaste routes tegen vaste (vooraf af te spreken) prijzen per persoon. Ze hebben geen teller in de auto. Er gaan zes passagiers in, vier op de achterbank en twee op de voorbank, naast de chauffeur. Omdat ze meestal over grote afstanden rijden, kun je dat ook niet echt comfortabel noemen.
De Petit Taxi is klein, hoe verzinnen ze het. Ze zijn veelal wat gedeukter en er passen maar drie passagiers in. Deze taxi's rijden korte ritjes in de stad en ze hebben verplicht een teller die ze soms onklaar maken als er toeristen instappen. Ook hier geldt: liefst vooraf een prijs afspreken. En dan ook nog gepast geld hebben. Je hoeft ze niet te zoeken, ze zoeken jou. Als je als westerse toerist door een stad flaneert, stopt er gemiddeld elke vijf minuten een aan je voeten.
Ik maakte een prijsafspraak met een chauffeur in Marrakech van twintig dirham, dat is ongeveer twee euro om met zijn tweeën van ons hotel naar het Djemaa el Fna te komen. Hoewel de taxi een eindje omreed om een andere passagier weg te brengen, stond de teller bij aankomst nog maar op zestien dirham, maar beloofd is beloofd, ik had twintig afgesproken. Maar ik had het niet gepast. Na veel zuchten en steunen vond de chauffeur ergens in de zakken onder zijn djellaba wat papiergeld, hij deed er achteloos wat kleine muntjes bij die ik niet meteen herkende en dat was dat. Maar ik telde het na en zag dat ik 26 dirham had betaald. Dat was niet de afspraak. Nu begon het toneelstuk. De man telde in mijn hand de munten nog drie keer fout na en besloot toen dat ik gelijk had. Hij zocht in het handschoenenvak, in het deurvakje, in alle andere holtes van de taxi en kwam nog tot twee dirham. Meer had hij echt niet, nergens niet. Niet in het Engels, niet in het Frans, niet in het Arabisch en niet in het Nederlands dat hij ook gebrekkig bleek te beheersen.

Zijn woede steeg tot grote hoogte toen ik niet uitstapte. Zo kon hij geen nieuwe passagiers oppikken!
Ook ik heb in het verleden een toneelopleiding gehad en speelde achtereenvolgens onbegrip, kwaadheid, verdriet, machteloosheid en nog meer in alle talen herkenbare emoties. Een oplettende agent, die mijn vriendin zuchtend naast de taxi zag staan, slenterde naderbij. Daarop vond de komediant nog een dirham en omdat we toch eindelijk wel de stad in wilden, besloot ik het toneelstuk als eerste te beëindigen door uit te stappen.
Wat er aan schortte? vroeg mijn vriendin.
Nou, dat ik voor een rit van ongeveer vijf kilometer omgerekend 2,3 euro had betaald in plaats van 2 euro. Dat schortte eraan!
En dat mijn eergevoel was aangetast, omdat ik me op de laatste dag van mijn vakantie, met al een week ervaring, wederom door een huichelachtige Marokkaan had laten bedonderen, dat was waarschijnlijk mijn grootste probleem.
(Dat u nu niet meteen mijn ruiten in komt gooien of mij aan de virtuele schandpaal nagelt, omdat ik ALLE Marokkanen huichelachtig of onbetrouwbaar noem of vind. Nee hoor, ik heb ook heel lieve, betrouwbare en behulpzame mensen ontmoet. Maar toch, die enkele taxi-chauffeur die toeristen uit wil knijpen blijft het langst in het geheugen hangen).


dinsdag 17 december 2013

Men neme...

Men neme:

* Een prachtig opgeknapte Porsche Diesel uit 1961
* Een geweldige huifkar met veel kinderplezier
* Een jongetje op een graafmachine
* En vooral enthousiaste Teun, de zoon van de Porsche-eigenaars Nico en Saskia, die mij vertelt dat een spannend jongensboek moet gaan over opknappen van oude tractoren en een wedstrijdje daarmee.

Dan is het nog maar een kleine stap om te schrijven aan een boek dat als werktitel heeft 'Tractor Teun'.
Het boek vordert met enkele duizenden woorden per dag, en de echte Teun gaat het uiteraard voor me beoordelen in de kerstvakantie!
Volgend jaar hopelijk in de winkel, voor alle stoere jongens en meiden die van tractoren houden.




maandag 16 december 2013

Marokko 10 - Vervoer 2


Als je in de bergen rijdt tref je regelmatig grote wolken waarin als je nadert een rokende vrachtauto blijkt te zitten. Of je ziet rokende banden, ook niet verwonderlijk als je ziet wat ze voor lading op de aftandse auto's proppen. Ietsje minder zou verstandig zijn, zeker op bergwegen.
Veel vrachtwagens staan ook hulpeloos langs de kant, of eigenlijk gewoon op een strook van de snelweg, want aan vluchtstroken doen ze niet. Het rijdt zolang als het rijdt en als het ermee ophoudt is het een typisch geval van jammer.

Ook hier geldt: het mag erop als het er niet meteen afvalt. En valt het er wel meteen af dan zet je er een mannetje bij om het vast te houden. Simpel zat.




Dubbeldeks veevervoer kennen ze ook, zoals je op de foto kunt zien. Het tocht wel een beetje bovenop, Dat dan weer wel.

Marokko 9 - Vervoer 1

Wat betreft het vervoeren van producten geldt in Marokko: wat er niet meteen afvalt mag erop.
Soms moet je wel zoeken wat voor vervoersmiddel eronder zit.








En als je van je vrachtbrommertje een overdekte vrachtwagen wilt maken, zoek je gewoon een banier van een expo die achter de rug is. Stevig spul om her te gebruiken als dak over je lading.
(Klik op een foto voor een vergroting)

Marokko 9 - Verliefd



O, wat ben ik toch vreselijk verliefd op de prachtige steentjesmozaïeken in Marokko. Overal waar je komt zie je dit prachtige handwerk. Alle steentjes worden een voor een op de muur gezet, voorbereiden in grotere tegels doen ze daar nog niet.

Wat je hier ziet zijn allemaal onderdelen van de indrukwekkende Koning Hassanmoskee in Cassablanca. Een stad waarvan de gemiddelde Marokkaan zegt dat je de prachtige moskee moet gaan bezoeken en er dan heel snel weer verdwijnen moet om naar een echt mooie plaats te rijden zoals Rabat of Fes. Ze hebben gelijk, vind ik.

Helaas mochten we deze keer niet naar binnen omdat het vrijdaggebed net zou beginnen. IJverige mannen hielden ons op verre afstand van de deuren waardoor de duizenden moslims (gescheiden) binnen stroomden. Maar ook van buiten was de moskee prachtig, al moet er hier en daar wel al flink worden gerestaureerd. De vorige keer dat ik Marokko bezocht was de moskee net klaar en piekfijn in orde. Toen heb ik ook delen van de binnenkant mogen bewonderen.
Klik op de foto's voor een vergroting.

donderdag 12 december 2013

Marokko 8 - De houtbewerker

Het houtbewerken is niet alleen handwerk, maar ook voetenwerk zagen we. Klik op de foto voor een vergroting.

De man klemt een stukje cederhout (ruikt heerlijk!) vast en houdt dat met zijn linkervoet stevig op zijn plaats. In zijn rechterhand heeft hij een stok met een draad eraan. Door die stok op en neer te bewegen draait hij het te bewerken hout rond. In zijn linkerhand houdt hij een beitel vast, die hij met zijn rechtervoet druk geeft op de juiste plaats en tijdens de juiste duur. En zo maakt hij binnen een minuut of vijf een schaakstuk of een handvat voor aan een spies. Het gaat zo razendsnel dat je als toeschouwer niet eens ziet wat hij maakt. Desgewenst maakt hij er ook meteen losse ringetjes aan die niet te verwijderen zijn, liet hij zien. Hij maakte 'special for you madam' een hangertje voor aan een koord om mijn nek. En uiteraard kreeg hij als beloning een paar dirhammetjes. Slimme verkooptruc, het werkt altijd

Marokko 7 - De koperslager


De koperslager zat in het smalle straatje buiten zijn werkplaatsje en beukte met veel kabaal op de bodem van een bad. Van hem mocht ik geen foto maken, van het bad in wording wel. Op zijn schoot lag een gigagrote schaal, die na lang kloppen en hameren de bodem van dit koperen bad zou zijn. Fascinerend om het te zien groeien.




Andere koperslagers maakten en repareerden in een medina grote koperen schalen die verhuurd worden bij bruiloften. Er kan eten in voor tientallen mensen en na afloop van het huwelijk breng je ze gewoon zwartgeblakerd terug. Ze worden dan schoongemaakt, opgepoetst en gerepareerd. Slim systeem.

Marokko 6 - Ambachtswerk

Overal waar je in Marokko komt zie je de mensen bezig met echt ambachtswerk. Tijdrovend, maar o zo mooi.

In diverse piepkleine winkeltjes in Marrakech zagen we mannen dikke stoffen stikken op een naaimachine. Nou ja, we zagen de stof, de mannetjes gingen er vaak helemaal onder schuil. Blijkbaar wisten ze precies wat waaraan gestikt moest worden, ruimte om iets even uit elkaar te leggen was er niet. Ik besloot eens te gaan vragen wat zo'n man maakte. Een heuse grote circustent dus!
Boven zijn hoofd hingen foto's van tenten die je bij hem kunt bestellen. Van lelijke witte partytenten zoals wij die hier hebben, maar dan meterslang en met 'ramen' erin tot traditionele berbertenten en een soort tipi's. Het kon allemaal. Hij vertelt je hoeveel stof of zeil je nodig hebt en waar je het moet halen en stikt vervolgens je tent.

Ook zagen we een lampenmaker. Dat was wat handzamer in een klein winkeltje. Hij knipte metaal, maakte er versieringen in en soldeerde alles aan elkaar zodat je de prachtige lampen krijgt die op de andere foto te zien zijn.



woensdag 11 december 2013

Eendje gered

Even iets anders tussen de Marokko-blogs die nog vervolgd worden :-)

In het voorjaar schreef ik mijn eerste boekje voor Deltas. Een AVI-boekje niveau E4.
Ik noemde het 'Een eendje met pech' want daar ging het boekje over. Misschien vond de uitgever de titel te bedreigend, want hoe loopt dat af voor het eendje? De definitieve titel werd 'Eendje gered' dan is het in ieder geval duidelijk dat je het boekje zonder tranen door je kind kunt laten lezen.

Eefje Kuijl maakte er kleurige, grappige illustraties bij. Ik heb de vormgegeven tekst gezien (erg veel plaatjes verdeeld over de pagina's) en ben er helemaal gelukkig mee.

Een stukje tekst (als de kinderen het eendje eindelijk hebben bevrijd, blijkt de moeder gewoon te zijn vertrokken):

‘Wat zullen we nu krijgen?’ vraagt meester Roel.
‘Zet dat eendje eens snel bij haar moeder terug!’
Daan vertelt het lange verhaal over de redding.
Vooral van de domme moeder, dat dikt hij nog eens drie keer aan.
‘Tjonge, jonge, ik snap het eindelijk.
Maar wat nu? Wat moet ze eten?
Muggen of eendenkroos?
Dat beestje gaat vast dood.
Zit ik hier straks met twintig kinderen in tranen.
Tjonge, jonge.’
Meester Roel krabt zich eens peinzend aan de kin.
De kinderen kijken hem zwijgend aan.
Vooral Merel en Daan.
‘Ja, ja, kijken jullie maar’, zucht de meester.
‘Ik weet het toch ook even niet.
Soms wilde ik dat ik geen meester was.’

Op dit moment schrijf ik vier boekjes voor deze uitgever voor groep 6. Drie liggen er al ter beoordeling, eentje moet ik nog rap even schrijven voor het einde van het jaar.

Edit: Als het boekje in mijn bus valt, zie ik pas dat de titel nog een keer gewijzigd is in 'Een eendje in nood'.

dinsdag 10 december 2013

Marokko 5 - Traditioneel

Het is zo'n twintig jaar geleden dat ik in Marokko was. In die tijd zag ik alleen traditionele kleding in de dorpen, maar ook veel Westers geklede mensen in de steden, met name in Casablanca en Marrakech. Ik weet nog dat ik me er toen over verbaasde dat ik zo veel meisjes zag in strakke spijkerbroeken en dito truitjes.
Nu verwachtte ik dat de trend zich had doorgezet, ook naar de grotere dorpen.
Wat schetste mijn verbazing: de mensen liepen er veel traditioneler bij dan ik verwachtte. Had ik in mijn gedachten gewoon gemoderniseerde lijnen doorgezet naar het heden die in de praktijk halverwege waren doorbroken?
Of gaat men nu zelfs nog traditioneler gekleed dan twintig jaar terug? Ik denk het laatste.



Vrijwel alle vrouwen droegen een hoofddoek, ook de trendy meiden in de steden die hun billen in veel te strakke broeken hadden gehesen, zodat ze er van voren keurig net uitzagen en van achteren uitdagend met hun billen wiebelden. Veel meer dan toen zag ik volledig gesluierde vrouwen. Aan tafel in de restaurants merkte ik dat het nog een hele klus is om dan in het openbaar toch nog netjes te eten.
Ook veel meer mannen liepen weer in djellaba, naar mijn idee. Wel lekker warm, aangezien het daar nu 's avonds en 's nachts behoorlijk afkoelt tot een graad of vijf.
Toch zagen we in Marrakech een groot modern winkelcentrum met gewone merkkleding zoals je die koopt in Amsterdam of welke andere stad dan ook, met raamvullende reclamefoto's, allemaal van blonde Westerse vrouwen.




Het hitsige reageren van jonge mannen als ze toeristen zonder hoofddoek ontwaren, waar ik me de vorige keer zo aan stoorde, bleef nu volledig achterwege. Oftewel had ik na nog eens twintig jaar op deze aardbol echt alle aantrekkelijkheid verloren, oftewel zijn ze inmiddels veel meer gewend geraakt aan andere culturen die de stad ook bevolken.
Het zal vast het laatste zijn :-)

maandag 9 december 2013

Marokko 4 - Heetgebakerd

Onze onvolprezen gids Mohamed gaf ons drie belangrijke tips op de eerste dag van onze reis:

1. Kijk in Marokko niet om je heen naar al het moois dat ons land te bieden heeft, maar kijk naar de grond voor je. Dat was niet om ons nederigheid aan te praten, merkten we al snel. Veel straten, trottoirs (als ze al die naam mogen dragen), steegjes en vloeren zijn bezaaid met grote gaten, losse stenen, uitstekende putdeksels, stukken rottend vlees soms in de medina, net boven de grond afgezaagde paaltjes, ezelspoep, ongelijke treden van een trap, ultrahoge stoepen en ga zo maar door. Gelukkig dragen alle moeders hun kindjes op de rug, ze zouden echt niet met een kinderwagen door de stad kunnen laveren. Gehandicapt moet je er al helemaal niet zijn, dan kom je nergens meer.

2. Je mag niemand fotograferen in uniform. Dat mag niet omdat het niet mag. En er stonden er veel! Mannen in uniform. Het wemelde in elke stad en in elk dorp van de snerpende politiefluitjes waar een agent met keurige witte handschoentjes aan vastzat. Hun belangrijkste taak leek te zijn de mensen te attenderen: Pas op, ik sta hier, hoor! Vooral de laatste dagen in Marrakech kwamen we ze zowat om de honderd meter tegen. Er was een belangrijk internationaal filmfestival in de stad. Dat betekende dat alleen al op elke kruising met stoplichten een agent stond, want veel chauffeurs schijnen te denken dat een rood stoplicht alleen betekent dat je moet stoppen als er een agent met fluitje bij staat. Verder zagen we overal Koninklijke paleizen of buitenhuizen, arsenalen, garnizoensgebouwen enzovoort die een stevige muur hadden met om de zoveel meter een bewaker met stevig geweer. We kregen de indruk dat minstens een kwart van de bevolking van Marokko bewaker of agent zou moeten zijn.

3. Alles mag verder in Marokko, behalve ruzie zoeken op straat. Deze tip leek me wat onlogisch. Wie zou er nu ruzie willen zoeken op straat? Dat is in mijn beleving iets voor dronken jongens die 's avonds laat door de straat zwalken en dan iemand zinloos aanvallen, waarover je dan leest in de krant. Maar in Marokko bleek dat anders te liggen. Niet door de drank, die wordt daar niet veel genuttigd. Nee, daar raken ze snel over hun theewater, daar komt die uitdrukking blijkbaar vandaan. Elke dag zagen we of hoorden we wel een straatincident met veel schreeuwende mannen. Soms 's nachts, onder ons slaapkamerraam. Maar ook onderweg zagen we diverse keren mensen pogingen doen om op de vuist te gaan, vaak met een agent die zei dat iets niet mocht of juist wel moest. Sta je met je dikke bus midden in een smal straatje het hele dorp te blokkeren, met als gevolg een lint van toeterende auto's achter je (want dat kunnen ze heel goed in Marokko, toeteren om alles en tegen alles) dan moet zo'n agent je natuurlijk niet proberen op te jagen. Want je staat net even met je verre neef, die je al een tijd niet meer zag, te bespreken hoe het met je vader gaat, en met je broer Mustafa, en je broer Ibrahim, en je neef Mohammed en en en en ... Dan stap je dus uit om die agent een lesje te leren. Met gebalde vuisten en veel geschreeuw. Het toneelstuk wordt dan beëindigd door een aantal stevige omstanders die je bij armen en nek pakken om erger te voorkomen. Het leek op wat we bij de vakbond 'ketelmuziek' noemden. Veel geschreeuw om niets. Het zal wel komen door de vele zon, maar een beetje heetgebakerd leken sommige mannen me wel. En een beetje wars van uniformen, dat ook. Gelukkig waren er altijd meer vredestichters die ertussen sprongen dan ruziezoekers, dus tot echte klappen kwam het zelden.

De 'bewaker' op de foto mocht wel gefotografeerd worden, hij stond voor de sier bij een Mausoleum.

zondag 8 december 2013

Marokko 3 - En dan de ezels




Ze zijn overal waar je kijkt, de ezels en de muildieren.
Op de akkers, waar geen tractor doorheen komt vanwege de vele keien, ploegen ze het land in een poging om nog wat vruchtbare aarde boven te krijgen.






Ze dragen de koopwaar en bouwmaterialen door de smalle steegjes van de medina, waarbij ze regelmatig vast komen te zitten omdat ze te breed beladen zijn. Of door hun hoeven zakken omdat de eigenaar de vele trapjes niet meegerekend had in de belasting.
Ze dragen de kinderen naar school in de bergen, er passen er soms drie tegelijk op een ezel. Ze rennen over de snelweg met hun karretjes met groenten, naar de markt in de stad.









Ze dragen de vrouwen uit de bergen naar het 'soort van' winkeltje aan de doorgaande weg, waar ze dan met tienen geparkeerd staan terwijl de vrouwen hun inkopen doen en het wekelijkse nieuws bespreken. Ze zijn alom tegenwoordig en allemaal braaf en benaderbaar.
Ze zijn goud waard voor hun eigenaars!
(Klik op een foto voor een vergroting)

Marokko 2 - Geuren, geuren, geuren





En dan natuurlijk de geuren!
De prachtige kruidenstalletjes met hun eindeloze bergen kruiden, de afgeladen sinaasappelkarren vol geurig fruit. Een lust voor oog en neus!



Marokko 1 - kleuren, kleuren, kleuren

De afgelopen week vertoefde ik in Marokko. Een rondreis langs de Koningssteden, met tussendoor veel ritten door de bergen en over het platteland van Marokko. Genoten met volle teugen!
Zoals ook bij mijn andere vakanties plaats ik de komende dagen weer wat blogs en foto's over dingen die me opvielen of (aangenaam of onaangenaam) verrasten.


Allereerst natuurlijk de kleuren, kleuren, kleuren! Wat een genot om in de medina's de winkeltjes met zoveel kleurrijke artikelen te zien. Nauwelijks kopers in deze tijd van het jaar, maar de kleurige voorraad ligt alweer klaar voor een nieuwe horde toeristen vanaf eind februari. En natuurlijk voor de eigen bevolking die daar ook volop hun koopjes afdingt.
Wat de prijzen betreft: naarmate het aantal toeristen afneemt vanwege het winterseizoen, nemen de aanvangsprijzen blijkbaar toe. Stevig afdingen is dan ook nodig en als je daar niet van houdt kun je beter een ander de zaken voor je laten regelen of de hand op de knip houden. Een broek waarvoor men 300 dirham vroeg kreeg ik voor 100 dirham mee (ongeveer 10 euro wat daar een normale prijs is voor zo'n broek). Daarvoor moet je dan wel een kwartiertje een toneelstukje spelen met de verkoper en boos weglopen en geïrriteerd zijn als hij je zes straatjes verderop achterna komt enzovoort. Als de koop dan uiteindelijk toch doorgaat ben je vrienden voor het leven. Althans, die indruk wordt gewekt.
(Klik op de foto's voor een vergroting)